Bir deve ve bir çakal arkadaştı. Bir gün çakal arkadaşını büyük bir
şeker kamışı çiftliğine götürdü. Çiftlik nehrin karşı tarafındaydı. Görkemli bir
yemekten sonra çakal yüksek sesle ulumaya başladı. Korkan deve çakal bunu yapmaması
için yalvardı. Çakal, “Dostum, her öğünden sonra bu alışkanlığım var.
Yardım edemem. ”Kısa süre sonra çiftçiler geldi ve deveye temiz bir dayak attı.
Deve nehri geçerken, çakal sırtına binerek ona katıldı.
Nehrin ortasında, deve kasıtlı olarak suya daldı. Çakal
dehşet içinde bağırdığında, deve gelişigüzel bir biçimde dedi ki: ”
Her yemekten sonra suyun içinde yuvarlanma alışkanlığım var”. ”
Zavallı çakal boğuldu.
